Alt-J – Relaxer
Elk jaar heb je wel zo’n band waarvan een nieuwe plaat uit gaat komen waar je echt naar uit kijkt. Zo’n plaat die kan breken, of schitteren in schoonheid, het maakt je huiverig, gaan ze het doen of niet?
Dat had ik dit jaar met Alt-J, een band met een fenomenaal debuut (An Awesome Wave) waar we onze vingers bij aflikten en daarna een ietwat tegenvallende tweede plaat (This Is All Yours) die in het verlengde lag van de eerste maar het toch niet helemaal bracht. En dan komt drie jaar later hun derde plaat uit, een moeilijke in mijn ogen waar ik wel veel vertrouwen in had en gelukkig maakte ze het meer dan waar!! Want wat een géweldige plaat is het, “Relaxer”! Alsof Alt-J zichzelf opnieuw uitgevonden heeft en alles goed doet, mooie afwisseling tussen de nummers zonder het geheel te verliezen en veel meer verschillende stijlen die toch naadloos kloppen met elkaar. Ze schuwen op “Relaxer” niets en maken er een fantastisch kloppend geheel van waarin het hart wordt vertolkt door hun stemmen.
Zo heerlijk bombastisch en pakkend als het tweede nummer ‘In Cold Blood’ hoor je ze niet zoveel, een instant hit! Het heerlijke rauwe van ‘Hit Me Like That Snare’ doet zelfs even denken aan die goede ouwe punktijd, het vierde nummer wat na een zeer aparte doch toffe interpretatie komt van ‘House Of The Rising Sun’ van The Animals. ‘Deadcrush’ is ook zo’n heerlijk bombastisch nummer waarvan de zang je meteen aangrijpt en je meevoert over de typische elektronische klanken naar een steeds voller, rauwer en gelaagder einde, heerlijk! Gevolgd door twee fijne rustige nummers die je, gebracht met die o zo fijne stem, weer even met beide benen op de grond zetten en je na laten denken in de rust van de plaat. En als laatste nummer dan, ‘Pleader’, een sprookje op zich, had zo uit een modern stuk klassiek kunnen komen, wat een pracht aan samenzang, opbouw en arrangement, gewoonweg geweldig en de beste afsluiter voor deze heerlijke brede, gelaagde, afwisselende en avontuurlijke plaat, één waar ik nu over kan zeggen dat ik er terecht heel erg naar heb uitgekeken!!
KING CREOSOTE – Astronaut Meets Appleman
Het album Astronaut Meets Appleman van de artiest King Creosote eindigde in mijn jaarlijstje op plek 2. Had ik drie maanden eerder een top 10 ingeleverd dan had het album er niet in gestaan. Dat komt doordat het album zich niet makkelijk laat vangen. Alhoewel ik bij de eerste luisterbeurt meteen geïntrigeerd was door het openingsnummer en het bijzondere geluid van het album, heeft het meerdere luisterbeurten nodig gehad voordat de vonk echt oversloeg. Misschien komt dat ook doordat dit het eerste album is wat ik van King Creosote luister; ik moest even wennen aan het geluid. Dat ik nooit eerder iets van hem beluisterd heb is best vreemd eigenlijk, want na wat speurwerk op het internet blijkt dat Kenny Anderson, de man achter de artiestennaam King Creosote, al meer dan veertig! albums heeft uitgebracht. Tijd dus om zijn oeuvre in te duiken. Maar eerst nog even over Astronaut Meets Appleman. Het is een folkalbum, kosmisch en aards tegelijk. Door de toevoeging van cello, accordeon en harp aan drums, akoestische en elektrische gitaar, heeft het geluid een Keltische ondertoon. Dat blijft bij een ondertoon, want de instrumenten worden op een subtiele manier ingezet en de composities zijn eigenzinnig en experimenteel. Opvallend en bijzonder is ook het stemgeluid van Kenny Anderson. Alhoewel hij geen heel goede zanger is, vind ik het prettig om naar hem te luisteren. Zijn stem is breekbaar op een fijne manier. Doordat hij zich niet kan verschuilen achter een geweldige stem of zangtechniek, ligt er altijd een emotie aan het oppervlak van zijn zang. Dat maakt hem geloofwaardig. En dat is het album ook; oprecht. Astronaut Meets Appleman eindigde op plek 2 in mijn eindlijst van 2016, maar heeft vooral een eigen unieke plek binnen alle releases die het jaar rijk was. Zoek het album op, luister ernaar, laat het rijpen en laat je betoveren.
Régis
TRENTEMOLLER — Fixion
Af en toe komt er zo’n groeiplaatje voorbij die weken later pas volledig op zijn plek valt en het verdiend te worden uitgelicht. Trentemøller — Fixion is zo’n plaat, een combinatie tussen gelaagde diepe electronica met baslijnen die aan The Acid doen denken, liedjes zoals je ze hoort bij de betere Indie bands, eigenzinnige melodieën die volkomen passen en een sfeer die alles in de breedte ademt. Spannend, eigentijds en knipogen naar oudere electronica jaren. Heerlijk veelzijdig en bijgestaan met prachtige stemmen is dit een album wat we nog graag en vaak gaan draaien en nu al tijdloos klinkt, aanzienlijk knap in een tijd met veelal vlakke electronische albums!
Trentemøller is ruim 10 jaar na zijn debuut weer op dezelfde hoogte, heerlijk genieten.
Berry
THE MYSTERY LIGHTS — The Mystery Lights
Yes yes yes!!! Ik heb weer zo’n bandje ontdekt, zo eentje waarvan je denkt: kan dit? En ja, het kan!!
DE perfecte kruising tussen BASS DRUM OF DEATH en de Allah-Las, Californische sixties vervlochten met New Yorkse garage!! Gewoonweg te gek, gewoonweg geniaal en die clip, daar houden WIJ nou van 🙂 🙂
The Mystery Lights “Melt” — OFFICIAL MUSIC VIDEO
Berry
